خود انتقادی «انتقامجویانه» بهرام بیضایی

دیشب با بی‌تا فیلم «وقتی همه خوابیم» ساخته بهرام بیضایی را دیدم.
این فیلم، جنجالی در دنیای سینمای ایران به راه انداخته است.
فیلمی که بخشی از پشت پرده سینما در ایران را روایت می‌کند.

به دور از همه این جنجال‌ها، فیلم «وقتی همه خوابیم» به اعتقاد من آغاز «خود انتقادی» سینمای ایران با انگیزه «انتقام‌جویی» است.
اگر این انگیزه را نادیده بگیریم، «وقتی همه خوابیم» را باید آغاز ظهور و بروز مدرنیسم در سینمای ایران دانست.

این فیلم هرچند شتابزده و جانبدارانه به روایت بخشی از زد و بندهای سینمای ایران می‌پردازد، اما نباید فراموش کرد که «خود انتقادی» همان بخش مغفول مانده مدرنیسم در سینمای ایران است که پیش از این فیلم، کمتر کارگردانی به این جسارت به آن پرداخته است.

سینمای ایران سال‌هاست که منتقد «هر آن‌چه سخت و استوار» در جامعه ایران است، اما خود همچنان به این «هر آنچه سخت و استوار» در درون خود سخت پایبند است.

Balatarin Donbaleh Mohandes Delicious Digg Stumbleupon Furl Friendfeed Twitter Facebook Greader Addthis to other Subscribe to Feed

وبلاگ‌ها

دنبال کننده ها

کتاب‌ها

  • مائو داستان ناشناخته/ جان هالیدی/ ثالث
  • جدال قدیم و جدید/ جواد طباطبایی/ ثالث
  • سرزمین‌های شبح‌زده/ تینا روزنبرگ/ ثالث
  • تجدد بومی/ محمد توکلی طرقی/ تاریخ ایران
  • مکتب در فرایند تکامل/ حسین مدرسی/ کویر
  • گذار از مدرنیته؟/ شاهرخ حقیقی/ نشر آگاه
  • روح پراگ/ ایوان کلیما/ نشر آگه

فیلم‌ها

  • آغوش‌های شکسته/ کارگردان: پدرو آلمادوآر
  • شاترآیلند/ کارگردان: مارتین اسکورسیزی
  • کتاب الی/ کارگردان: آلبرت و آلن هیوز
  • آواتار/ کارگردان: جیمز کامرون
  • نه (9)/ کارگردان: باب مارشال
  • زیرزمین/ کارگردان؛ امیر کاستاریکا
  • خانه خنجر‌های پران/ کارگردان؛ ژانگ ئیمو
  • نفرین گل طلائی/ کارگردان؛ ژانگ ئیمو
  • بدرود محبوب ابدی من/ کارگردان؛ چن کایگه
  • سفر گروه موسیقی/ کارگردان؛اران کولیرین
  • شاخ به شاخ/ کارگردان؛ فاتح آکین
  • پیر پسر/ کارگردان؛ چن ووک پارک
  • ممنتو/ کارگردان؛ کریستوفر نولان
  • دوشنبه‌ها زیر آفتاب/ کارگردان؛فرناندو آرانوا
  • والس با بشیر/ کارگردان؛آری فولمن
  • کتاب‌خوان/ کارگردان؛استفن دالدری