ترفند «محمدی» کودتاگران در تجمع میدان انقلاب

تجمع هواداران دولت در میدان انقلاب و خیابان‌های اطراف آن، از شیوه جنگ پیامبر اسلام در فتح مکه الگوبرداری شده است.

حضرت محمد، هنگامی که قصد داشت شهر مکه را فتح کند، شب‌هنگام به سپاهایان خود دستور داد با روشن کردن مشعل در اطراف اردوگاه، تعداد و استعداد لشکریان خود را در نظر دشمن، بیش از اندازه واقعی نشان دهند.

کودتاگران از تجمع ۲۶ خرداد ماه میدان ولیعصر به این سو، به خیال آنکه طرفداران بی‌شماری دارند، بارها و به بهانه‌های مختلف در فراخواندن هواداران خود برای شرکت در «راهپیمایی و تظاهرات» شکست خورده بودند، این‌بار تصمیم گرفتند از «ترفند محمدی» استفاده کنند.

در این الگو، کودتاگران تلاش کردند به جای راهپیمایی و تظاهرات، هواداران خود را در یک نقطه «متمرکز» کنند تا تعداد تجمع‌کنندگان از نگاه دوربین‌ها «میلیونی» به تصویر کشیده شود.

«راهپیمایی و تظاهرات» هواداران دولت در ماه‌های گذشته فاقد کارآیی لازم بود و آنها را به این  نتیجه رساند که از روش «تجمع و تحصن» استفاده کنند.

جمعیت امروز طرفداران دولت در منصفانه‌ترین برآورد، مشابه تجمعی است که در میدان ولیعصر تهران در ۲۶ خرداد ماه برگزار شد.

این دو تجمع با در نظر گرفتن افرادی که از شهرستان‌ها به تهران آورده شده‌اند، نشانه خوبی از میزان مقبولیت و مشروعیت دولت کودتا و خامنه‌ای در میان مردم ایران است.

پیش‌ از این هم نوشته بودم، اگر تجمع امروز را حتی ۵۰۰ هزار نفر هم تصور کنیم، آن وقت می‌شود نتیجه گرفت که در تهران بیش از ۱۰درصد «مردم» هوادار دولت کودتا هستند.

این تجمع در واقع تفاوت چندانی با دیگر برنامه‌های کودتاگران نداشت، تنها تفاوتش این بود که به جای راه رفتن اینبار تصمیم گرفته بودند بایستند تا دوربین‌ها، عکس و تصویر آنها را بهتر پوشش دهند.
نهم دی‌ماه سال ۱۳۸۸

Balatarin Donbaleh Mohandes Delicious Digg Stumbleupon Furl Friendfeed Twitter Facebook Greader Addthis to other Subscribe to Feed

3 نظر:

ناشناس گفت...

این تجمع حتی 200 هزار نفر هم نبود، فقط تصور کنید دو تا استادیوم آزادی پر از آدم ببین چقدر میشه.
ضمنا این جماعت اگر هم همگی به نظام اعتقاد داشته باشن (به فرض محال) با توجه به اینکه از حومه و شهرهای دیگر هم آورده شده اند و کلیه حامیان حکومت رو در این شهرها شامل میشه نسبت به مخالفین هیچ چیزی نیستن.
به هر حال این حکومت یک میلیون حامی داره که (البته با احتساب 80 یا 90 درصد مزدور میگم) کل توان این حکومت امروز به صحنه اومد. اما کل توان ما فقط در شهر تهران بیش از چندین میلیون هست که کل خیابونهای مرکز شهر رو پر میکنه و نه فقط یه میدون رو

دانیال گفت...

فکر می کنم منظور شما از محبوبیت نظام میان مردم ایران ،‌مردم تهران بود. مجال بحثی این چنینی نیست ولی فکر می کنم همه توافق داریم که خواسته یا ناخواسته ، ایران امروز به تهران فروکاسته شده است. به همین دلیل هم هست که نظام از تظاهرات سراسری دست شسته و ترجیح می دهد همه زورش را یک جا متمرکز کند. اما همه اینها به لحاظ تئوریک مانع نمی شود که میزان محبوبیت را فعلا به ایران تعمیم ندهیم.
موفق باشید

بهنام قلی پور گفت...

دانیال عزیز
منظورم من هم دقیقن مردم تهران است و معتقدم که این میران محبوبیت، عیار خوبی برای سنجش محبوبیت نظام در ایران است.

وبلاگ‌ها

دنبال کننده ها

کتاب‌ها

  • مائو داستان ناشناخته/ جان هالیدی/ ثالث
  • جدال قدیم و جدید/ جواد طباطبایی/ ثالث
  • سرزمین‌های شبح‌زده/ تینا روزنبرگ/ ثالث
  • تجدد بومی/ محمد توکلی طرقی/ تاریخ ایران
  • مکتب در فرایند تکامل/ حسین مدرسی/ کویر
  • گذار از مدرنیته؟/ شاهرخ حقیقی/ نشر آگاه
  • روح پراگ/ ایوان کلیما/ نشر آگه

فیلم‌ها

  • آغوش‌های شکسته/ کارگردان: پدرو آلمادوآر
  • شاترآیلند/ کارگردان: مارتین اسکورسیزی
  • کتاب الی/ کارگردان: آلبرت و آلن هیوز
  • آواتار/ کارگردان: جیمز کامرون
  • نه (9)/ کارگردان: باب مارشال
  • زیرزمین/ کارگردان؛ امیر کاستاریکا
  • خانه خنجر‌های پران/ کارگردان؛ ژانگ ئیمو
  • نفرین گل طلائی/ کارگردان؛ ژانگ ئیمو
  • بدرود محبوب ابدی من/ کارگردان؛ چن کایگه
  • سفر گروه موسیقی/ کارگردان؛اران کولیرین
  • شاخ به شاخ/ کارگردان؛ فاتح آکین
  • پیر پسر/ کارگردان؛ چن ووک پارک
  • ممنتو/ کارگردان؛ کریستوفر نولان
  • دوشنبه‌ها زیر آفتاب/ کارگردان؛فرناندو آرانوا
  • والس با بشیر/ کارگردان؛آری فولمن
  • کتاب‌خوان/ کارگردان؛استفن دالدری