خشونت پاشنه آشیل جنبش سبز است، همان سیاستی که نظام جمهوری اسلامی و مقام‌های امنیتی و نظامی در چهار ماه گذشته در پی آن بوده و هستند تا به بهانه آن، سرکوب معترضان را تشدید کنند.
آنچه که در مراسم ۱۳ آبان روی داد، نشانه‌ای ضعیف از آفت «خشونت‌طلبی» و «افراطی‌گری» در بدنه جنبش سبز است. هرچند که معتقد به مقداری خشونت برای دفاع هستم، اما گسترش دامنه آن را چندان برای آینده جنبش سبز امیدوارکننده نمی‌بینیم.
حرکت جنبش سبز به سوی «خشونت»، در وهله اول دست نظام جمهوری اسلامی برای ادامه بهانه‌جویی و اتهام‌افکنی‌ها علیه این جنبش را باز می‌گذارد و در وهله دوم منجر به «نهادینه» شدن رفتار خشونت‌بار در بدنه جنبش سبز می‌شود.
سال‌ها و شاید ماه‌ها بعد، وقتی جنبش سبز به آروز‌های دیرین خود رسید، مسئله‌ای که تهدیدی بزرگ برای آن به شمار خواهد رفت، شبیه شدن رفتار، مواضع و گفتارش به حاکمان جمهوری اسلامی است.
در مبارزه سیاسی باید هوشیار بود تا رنگ و بو و سبک و سیاق مخالف خود را نگرفت.
راه و روش ما هرچند ممکن است در برهه‌ای با خشونت همراه شود، اما «منطق، اعتدال و هوشیاری» لازمه به ثمر رسیدن آن و رهایی از وضعیت کنونی است.
0 نظر:
ارسال یک نظر